Jongens huilen wel – en dat is maar goed ook

“Niet huilen, dat is voor meisjes.”

Die woorden hoorde ik laatst op een schoolplein. Mijn hart kromp ineen. Want ik wist: het begint hier. Het idee dat jongens ‘stoer’ moeten zijn, hun tranen moeten inslikken, zich groot moeten houden — ook als het pijn doet, ook als ze bang zijn, ook als hun hart breekt.

Als moeder van twee jongens en als opvoedcoach werk ik met ouders die het anders willen doen. Die wéten dat emoties onderdrukken alleen maar leidt tot innerlijke verwarring, spanning, en op latere leeftijd zelfs mentale klachten. Maar velen vragen me ook:

“Hoe help ik mijn zoon om zijn gevoelens te uiten? Zonder dat hij zich zwak voelt? Of gepest wordt?”

Ik begrijp die zorgen. Maar ik geloof dat we als ouders een krachtige rol kunnen spelen in het herdefiniëren van wat het betekent om een jongen te zijn.

Waarom het belangrijk is dat jongens leren voelen én uiten

Jongens hebben net zo veel emoties als meisjes. Verdriet, angst, teleurstelling, kwetsbaarheid — het zijn geen 'meisjesgevoelens'. Het zijn menselijke gevoelens.

Toch krijgen jongens vanaf jonge leeftijd vaak de boodschap dat ze die gevoelens moeten verstoppen:

• “Doe niet zo aanstellerig.”

• “Kom op, je bent toch geen baby.”

• “Even doorbijten, je bent een jongen.”

Het gevolg? Jongens leren hun gevoelens in te slikken. Ze leren dat boosheid misschien nog nét mag — maar huilen, of zeggen dat ze bang of gekwetst zijn? Liever niet.

En dat is precies waar het gevaar schuilt. Want wat ze niet kunnen uiten, stapelt zich op. En wat geen woorden krijgt, zoekt andere uitwegen: driftbuien, teruggetrokken gedrag, slaapproblemen, lichamelijke klachten, of — op latere leeftijd — ongezonde manieren om met pijn om te gaan.

Image from Pexels

Wat ik thuis doe — en wat jij ook kunt doen

💬 Ik geef ruimte aan emoties

Als een van mijn zoons verdrietig is, zeg ik niet meteen: “Het komt wel goed.”

Ik zeg: “Ik zie dat je verdrietig bent. Wil je vertellen wat er gebeurt?”

Soms is hij stil. Soms komt er een stortvloed. Maar ik laat hem weten: hier mag je voelen.

👂 Ik luister zonder te corrigeren of oplossen

Mijn taak is niet om elk probleem op te lossen. Mijn taak is om aanwezig te zijn.

En soms zeg ik gewoon: “Dat klinkt moeilijk. Ik snap dat je je zo voelt.”

📚 Ik lees boeken met emoties in de hoofdrol

Boeken waarin jongens huilen, bang zijn, hulp vragen, kwetsbaar zijn. Waarin ze groeien door hun gevoelens te begrijpen — niet door ze te onderdrukken.

🌱 Ik praat ook over míjn gevoelens

Kinderen leren door ons voorbeeld. Dus ik vertel ook: “Ik voel me vandaag een beetje overweldigd.” Of: “Ik was verdrietig toen dat gebeurde.”

🔐 Ik bied een veilige plek — geen oordeel, geen schaamte

Thuis moet de plek zijn waar alles er mag zijn. Waar huilen net zo normaal is als lachen. Waar een jongen mag rouwen, twijfelen, voelen — en weet: ik word nog steeds net zo graag gezien.

Voor ouders die zoeken waar ze moeten beginnen

Misschien heb jij zelf geleerd dat emoties verbergen ‘normaal’ is. Misschien voel je je ongemakkelijk bij tranen, of weet je niet goed wat je moet zeggen als je zoon huilt.

Weet dan: je hoeft niet perfect te reageren. Je hoeft alleen aanwezig te zijn.

💛 Zeg: “Ik ben hier.” 💛 Zeg: “Je mag dit voelen.” 💛 Zeg: “Het is oké om te huilen.”

Want als jij de deur openzet voor gevoelens, geef je je zoon een van de krachtigste geschenken die er zijn: de vrijheid om volledig mens te zijn.

Wil je hier dieper op ingaan?

In mijn sessies werk ik met ouders die hun kinderen — en vaak ook zichzelf — willen bevrijden van beperkende overtuigingen over emoties.

Als jij wilt leren hoe je dit thuis kunt aanpakken, of als je vragen hebt over hoe je je zoon hierin kunt begeleiden, boek gerust een gesprek met mij.

En ik ben benieuwd:

Wat leerde jij vroeger over huilen? En wat hoop je dat jouw zoon leert?

Laten we samen een generatie jongens opvoeden die voelen, verbinden en durven te zijn wie ze zijn. Tranen en al.