Adolescence: Wat deze Netflix-miniserie ons leert over opvoeden in een digitale wereld

Ik heb vorige week de miniserie Adolescence op Netflix gekeken, en eerlijk? Het heeft me diep geraakt. Gezien de stortvloed aan posts en discussies op sociale media ben ik duidelijk niet de enige. Maar waar veel reacties zich beperken tot korte analyses, voel ik de behoefte om dieper te gaan. Dit is geen review vol spoilers, geen analyse van het plot, maar een reflectie op de ongemakkelijke waarheid die deze serie blootlegt: adolescentie is complexer dan we ons vaak realiseren – en we weten niet altijd hoe we ermee om moeten gaan.

Als ouder herken ik die worsteling. We denken dat we onze eigen adolescentie goed herinneren, dat we dit stadium begrijpen en dat het allemaal vanzelf overgaat. En eerlijk gezegd, we koesteren soms de illusie dat drama’s zoals in Adolescence alleen voorkomen in ‘andere gezinnen’: bij gescheiden ouders, jongeren met een instabiele thuissituatie of met te veel schermtijd en te weinig grenzen. Maar als je goed kijkt, zie je dat die worstelingen overal plaatsvinden – ook achter de voordeur van stabiele, liefdevolle gezinnen. Juist daar.

Image from Netflix

Adolescentie in een uitvergrote wereld

Wat deze serie zo pijnlijk duidelijk maakt, is dat de uitdagingen waar jongeren vandaag mee worstelen – groepsdruk, zelfbeeld, seksualiteit, generatiekloven en de hunkering naar erbij horen – niets nieuws zijn. Ze bestonden al toen wij, onze ouders en onze grootouders jong waren. Maar de constante aanwezigheid van de online wereld heeft alles uitvergroot. Technologie heeft deze problemen niet gecreëerd, maar wel versterkt. En terwijl wij als ouders ons best doen om bij te blijven, raken we langzaam de controle kwijt.

Adolescence confronteert ons met die realiteit. Elke dialoog in de serie is geladen, niets is toevallig. Het ongemak dat je voelt, komt voort uit wat niet wordt uitgesproken, maar wel voelbaar aanwezig is. Door de vier afleveringen heen word je meegezogen in de complexe lagen van het opgroeien: van de worsteling met identiteit tot de druk om te presteren, en van onzichtbare gezinsdynamieken tot de stille impact van sociale media.

Een kwetsbare generatie en ontoereikende antwoorden

Tijdens een gesprek over de serie zei een vriendin iets dat bleef hangen: “Onze rol als ouders is zowel essentieel als ontoereikend.” Die uitspraak trof me. Als ouder draag je enorme verantwoordelijkheid, maar je hebt nooit volledige controle over hoe je kinderen zich ontwikkelen en welke keuzes ze maken. Hoe leef je met die wetenschap?

Voor mij betekent dat: nooit met volledige rust. Hoeveel ik ook studeer, leer en waak, ik moet accepteren dat mijn rol als ouder grenzen heeft. En die boodschap is hard, maar nodig. Adolescence laat zien dat niet alleen ouders, maar ook de politie, de school en de hulpverlening tekortschieten. We falen allemaal een beetje, omdat we het als samenleving niet goed genoeg doen.

Tijd voor verandering: van controle naar verbinding

Misschien is het tijd om onze verwachtingen te herzien. Om te accepteren dat we niet alles kunnen controleren. Om anders te kijken naar opvoeding. Wat als we onze rol als ouders opnieuw definiëren? Niet met nog meer regels, controle en strakke grenzen, maar door te focussen op verbinding, begrip en zorgzaamheid.

In een wereld waarin opvoeden steeds meer geïsoleerd is geraakt, missen we iets fundamenteels: gemeenschap. Jongeren hebben een dorp nodig om in op te groeien, maar vaak hebben ze alleen een scherm om zich aan vast te klampen.

Wat ontbreekt, is wat ik de Divine Feminine, of de vrouwelijke energiedrager, zou noemen: een energie van zorgzaamheid, intuïtie en echte verbinding. We proberen adolescentie te managen, te controleren en te sturen, terwijl deze levensfase vraagt om nabijheid, luisteren en een diepere betrokkenheid van ons allemaal.

Wat kunnen we doen?

Mijn advies: kijk de serie. Laat je raken. Praat erover met je partner, je vrienden, je kinderen.

Deel je gedachten, zonder te oordelen en zonder spoilers. En vraag jezelf af: wat kunnen wij, als ouders en als samenleving, anders doen?

Dit gesprek mag niet stoppen na vier afleveringen. Want we kunnen, en moeten, beter dan dit.

---

Hoe verder?

Als je, net als ik, het gevoel hebt dat de adolescentie een intense fase is waar we als ouders vaak ontoereikend voor lijken, wil ik je iets meegeven: je hoeft het niet alleen te doen. Niemand heeft alle antwoorden, maar door pro-actief en bewust naar deze fase te kijken, kunnen we samen een verschil maken.

Daarom heb ik het Pro-actief Ouderschap Pakket (Puberteit) ontwikkeld. Een traject waarin we dieper ingaan op:

• Het versterken van de ouder-kindrelatie in de puberteit.

• Hoe je jongeren kunt begeleiden in hun groei naar zelfstandigheid, zonder hen te controleren.

• Het stellen van duidelijke grenzen, met behoud van verbinding en wederzijds respect.

• Het omgaan met groepsdruk, schermtijd, en zelfbeeld.

Het is een praktische en persoonlijke begeleiding die gericht is op het creëren van een veilige, warme en duidelijke basis – precies wat onze jongeren nodig hebben.

Meer weten? Klik hier of stuur me een berichtje als je er even over wilt sparren. Samen staan we sterker.